"Is stief (je) even lief?"

Op deze foto sta ik met mijn stiefdochter (links) en mijn dochter. Toen de foto genomen werd waren ze wat jonger, inmiddels zijn ze ruim 16 en bijna 16. Toen mijn man en ik een relatie kregen waren ze ruim 1 en bijna 1.

Toen de meiden jonger waren hadden ze hetzelfde “schema”: ze waren op dezelfde dagen bij ons, in dezelfde weekends en in dezelfde vakantieweken. Onze dochters zijn dus echt samen opgegroeid. Hun band is vergelijkbaar met de band die ik zelf met mijn zussen heb: ze helpen elkaar, irriteren elkaar en samen hun ouders (of broertjes).

In ons gezin gebruiken we de termen stiefvader, stiefmoeder en stiefzussen regelmatig. Voor ons hebben die woorden geen negatieve bijklank en doen ze juist recht aan het feit dat onze meiden al een moeder en een vader hadden toen wij in hun leven kwamen.

In de afgelopen 15 jaar hebben mijn stiefdochter en ik een sterke band opgebouwd. Dat ging niet altijd vanzelf. Mijn geduld was - zeker in de beginjaren - bij haar wat sneller op en sommige van haar minder leuke eigenschappen vond ik lastiger te accepteren. Ik denk dat dit een normaal aspect is van een stiefsituatie, omdat de onvoorwaardelijkheid die een bloedband met zich brengt ontbreekt en er een andere ouder betrokken is.

Dat de band die je hebt met je stiefkinderen anders is dan de band met je eigen kinderen is wat mij betreft dan ook zeker geen taboe. Daar open en eerlijk met elkaar over praten kan juist dingen makkelijker maken en ouders en kinderen bevrijden van een enorme last. Een stiefband is anders dan een biologische band. En dat is echt ok. Kinderen mogen zich anders voelen ten opzichte van hun stiefouder en stiefouders hoeven niet te schrikken van een ander gevoel richting hun stiefkinderen.

Het mooie aan een stiefband is dat daarin heel veel ruimte kan zitten om te groeien. Als stiefouder kun je een unieke rol in het leven van je stiefkind vervullen. Als de zorg en liefde die een kind van de stiefouder krijgt complementair zijn aan de zorg en liefde die het kind van de eigen ouders krijgt, komt het kind als winnaar uit de bus. Wat mij betreft moet dat laatste altijd het doel zijn!